Thursday, September 20, 2012

.




2004                                                                                                                                                    FOTO  MERLIJN  DOOMERNIK
ten slotte Faas van Dijk 1959-2012
Compromisloos
ontwerptalent


Begin jaren negentig was het Binnenhuis in de Huiden- straat dé toonaangevende interieurzaak in Amsterdam. De door Yvonne Hulst gerunde winkel presenteerde in een minimalisti­sche setting heruitgaven van moder­nistische ontwerpen van grootheden als Eileen Grey, Le Corbusier, Mies van der Rohe en Mariano Fortuny en introduceerde de net internationaal doorbrekende Philippe Starck in de grachtengordel.
Teneinde haar nouveau riche klant­enkring nog beter te kunnen faciliteren, verhuurde zij de bovenste etages van haar pand aan een jong interieurbureau, Food for Building uit Utrecht. Het werd gerund door auto­didact Servaas van Dijk - Faas voor vrienden en klanten - en zijn partner Alex van Straten. Het werd al snel duidelijk dat hij de provincie was ontgroeid en zich moeiteloos aan­paste aan het hoge verwachtingspa­troon van de verwende Amsterdamse consument.
Nadat Hulst had besloten zich meer te richten op buitenlandse activitei­ten zorgde Van Dijk, inmiddels zonder partner, voor continuïteit. Lange tijd was het Binnenhuis de enige plek in het centrum van Amsterdam waar Italiaanse A-labels als B & B en Minotti verkrijgbaar waren. Steeds vaker werd Van Dijk niet alleen ge­vraagd om de meubels te leveren, mar ook een ruimtelijk concept te bedenken en zorg te dragen voor de verbouwing.
Parallel hieraan begon hij steeds meer eigen ontwerpen te produce­ren. En met succes. Met een bijna maniakale vasthoudendheid in het streven naar perfectie slaagde Van Dijk erin collecties stoelen, fauteuils, tafels, kasten en bedden te produce­ren die in veel opzichten konden concurreren met buitenlandse voor­beelden. Onder de naam Ozenfant, vernoemd naar de Franse kubistische
schilder, ontwikkelde hij steeds ambitieuzere meubels, uitgevoerd in luxueuze materialen. Leunden de eerste collecties nog sterk op grote voorbeelden als de Franse vooroor­logse minimalistische interieurontwerper Jean-Michel Frank of diens succesvolle hedendaagse evenknie Christian Liaigre, naarmate de tijd vorderde, ontstond steeds meer een eigen signatuur. Wat bleef was de mi­nutieuze aandacht voor detail, maar hoe zelfverzekerder hij werd over de kwaliteit van zijn ontwerpen, des te groter werd de experimenteerdrift. Ondanks een gebrek aan formele opleiding was Van Dijk niet alleen veeleisend voor zichzelf, zijn mede­werkers en de producenten van zijn meubels, maar ook voor zijn op­drachtgevers. Het kwam regelmatig voor dat hij projecten teruggaf aan
Zijn creativiteit was omgekeerd evenredig aan zijn zakelijk talent
klanten die alle inspanningen in zijn ogen simpelweg niet waard waren. Ook raakte hij regelmatig gefrus­treerd door de weerbarstigheid van het bouwproces. Zo ging hij eens op een bouwplaats een aannemer met een klauwhamer te lijf. Deze radicale instelling kwam zijn onderneming niet altijd ten goede. Zijn creativiteit was omgekeerd evenredig aan zijn zakelijk talent. In zijn persoonlijke leven nam hij steeds vaker een even compromisloze houding aan als in zijn professionele bestaan, hetgeen wellicht enigszins bijdraagt aan be­grip voor zijn ultieme beslissing. Faas van Dijk laat op 52-jarige leef­tijd een zoon, een geliefde en een he­laas te klein oeuvre achter.
RONALD HOOFT


Bron: Parool Amsterdam, 20 september 2012